“Rinus heeft altijd gelijk”: MB1 schitterende kampioenen

De Schenkeldijk in Dordrecht bleek toch langer te zijn dan de navigator in mijn auto dacht, want na radeloos zoeken tussen de vele (voetbal-)velden op huisnummer 1 bleek er nog een parkeerterrein te zijn naast het hockeyveld van de Dordtse Hockeyclub.

Daardoor miste deze verslaggever wel de eerste 10 minuten, die gelukkig niet bepalend waren. Maar ik miste dus wel het eerste snelle doelpunt van Floor (1-0 na 5 minuten) en dus de ongetwijfeld unieke vreugdekreten van Rinus, voor zover u het niet weet: de vader van Floor. Maar uit een strafcorner trok de thuisploeg de stand (volgens alle partijdige insiders onterecht toegekend vanwege een 1e hoog ingeschoten slag) weer vrij snel gelijk (1-1).

En toen kon de ongekende spanning beginnen. Want het was zeker niet zo, dat onze MB1 “kwam, zag en overwon”. De thuisploeg gaf zich niet zo gemakkelijk gewonnen en verwerkte de fraaie acties van de Westlandse aanval goed. Ook de net niet benutte kans van Meike veroorzaakte geen zichtbaar stressgedrag bij de Dordtse meiden. Wel bij de Naaldwijkse toeschouwers en dat waren er heel wat op deze overwegend zonnige zaterdagmiddag, waarop het parkeerleed snel werd overschaduwd door op zich goed spel van onze meiden. Die zichtbaar sterker waren dan de tegenstanders, maar geen kans zagen de talrijke kansen meteen te benutten. In de 18e minuut ging ook een fraai schot van Linnea maar net naast en liet Floor in de 20e minuut een prachtige actie zien, waar Rinus zichtbaar vrolijk van werd. En als Rinus vrolijk wordt, nou dan weet u het wel: dan worden heel wat unieke termen aan de Hollandse woordenlijst toegevoegd…..

En ja hoor: in de 25e minuut een strafcorner voor de MB1, dat zou ‘m dan maar moeten worden. Nee dus, het was de oppermachtige ploeg uit Naaldwijk niet gegund om overtuigend de leiding te nemen, terwijl aan de andere kant de Dordtse ploeg weliswaar energiek werkte, maar nauwelijks kansen kreeg.

Het moest dus gebeuren in de tweede helft en het gebeurde ook in de tweede helft. Ook al werd een mooie actie van Dafne in de 2e minuut al meteen door de keepster gestopt. Bepalend in de wedstrijd was de 5e minuut na de pauze: de ene scheidsrechter kende een strafcorner toe, er werd meteen geappelleerd om een strafbal en na overleg tussen de twee (overigens voortreffelijke) scheidsrechters werd het inderdaad een strafbal. “Wordt een doelpunt”, zei Rinus meteen toen hij dochter Floor achter de bal zag plaatsnemen. En het werd inderdaad 1-2: Floor schoot onberispelijk hard raak. “Rinus heeft altijd gelijk”, voegde haar vader er nog aan toe. Voor het geval deze verslaggever een seconde zou willen twijfelen aan zoveel wijsheid.

Na die 1-2 was het gevoel bij de supporters anders. Laten we zeggen “iets geruster”. Maar toch niet helemaal, want de kansen, die een grotere marge hadden moeten opleveren, werden niet direct benut. Zoals die mooie van Dafne kort na de 1-2. En die keurig uitgespeelde kans van Floor (ja zij weer….), die maar net naast ging. Iemand langs de kant: “Brilletje Floor?”. Het was niet Rinus volgens mij die dit zei en Floor moet het maar gauw vergeten als ze dit leest. Want je hebt altijd toeschouwers, die de spanning op het veld niet helemaal begrijpen.

In de 20e minuut weer twee goede kansen, maar onder meer Noa zag een schot uit strafcorner maar net mis gaan. Maar Noa maakte dat helemaal goed door in de 29e minuut na goed aangeven van Daphne een schitterende 1-3 te noteren en toen was de vreugde bevrijdend. En deze verslaggever had dus niet voor niets een bos bloemen in de achterbak van zijn auto liggen speciaal voor deze kleindochter (die volgens broer Danilo niet alleen erg goed speelt, maar ook nog erg mooi is, zo vertrouwde hij mij toe na dat doelpunt en hij heeft er verstand van).

Natuurlijk, er waren nog twee of drie kansen om de marge verder uit te breiden, maar het was zo wel duidelijk genoeg.

Een prachtige overwinning na een mooie, soms spannende wedstrijd. Dat laatste is ook de verdienste van de Dordtse ploeg, die zich niet zo maar naar de slachtbank liet leiden. En de verdienste van de meiden van de B1, die een uitstekende competitie vanuit ogenschijnlijke kansloze 2e positie goed bleven doorspelen en Rijswijk nu duidelijk achter zich lieten op de ranglijst. Natuurlijk was er oprechte en terechte vreugde na afloop. En heel veel selfies en superveel blikken op de schermpjes, die razendsnel uit de sporttassen tevoorschijn kwamen. Want het grote nieuws moest natuurlijk meteen ter plekke met de hele vriendenkring worden “gedeeld”. Het zal wel “likes” geregend hebben daarna. Omdat het plotseling begon te regenen, werd het feest binnen voortgezet. Apetrots waren de meiden van B1. Bijna zo trots als al die ouders en familie. En het werd nog mooier toen plotseling het “we are the champions” door de (forse) speakers van de thuisclub schalde. Was geregeld door een van de vaders en er werd luidkeels meegezongen door de kampioenen.

Gefeliciteerd MB1: een prachtige prestatie, over de toekomst hoeft de Westlandse Hockey Vereniging zich geen zorgen te maken en jullie hebben de toeschouwers een prachtige middag bezorgd.

Ton van Rijswijk

[email protected]