MA1 veel sterker dan HCRB (9-1)

Ik moet heel eerlijk zijn: het is veel leuker om een verslag te maken van een wedstrijd, die helemaal “goed gaat” dan van een wedstrijd, waarin het “allemaal net niet lekker loopt”. In de eerste plaats omdat het gewoon makkelijker schrijft en in de tweede plaats, omdat je ook nog eens naar huis gaat met een trots gevoel, dat het toch maar jouw kleinkind is, dat deel uitmaakt van zo’n topploeg. En die trots gaat heel ver hoor en op fluistertoon zeg je zelfs “zou het dan toch in de genen zitten”? Want bescheidenheid, nee, dat is een weinig voorkomende eigenschap bij verslaggevers……

En het begon zaterdagmiddag op het hoofdveld nog wel zo bijzonder en onverwacht, want in de 2e  minuut verscheen er de 0-1 stand op het scorebord! Wat gebeurt er nu, dit was niet in overeenstemming met de ranglijst. En toch maar even navragen wat HCRB betekent. Gelukkig stond er een supporter van die club naast mij en die antwoordde desgevraagd geheel spontaan, dat dit hockeyclub Red Bull betekende. Zonder meer geestig en waarschijnlijk eerder als grap gelanceerd, maar wel onjuist, want HCRB betekent gewoon Hockey Club Reeuwijk Bodegraven. Die 0-1 was geen inleiding voor een grote verrassing want de meiden van de A1 herpakten zich snel en kregen in de eerste tien minuten kans op kans. De gelijkmaker was slechts een kwestie van tijd, zo wisten wij langs de kant. Want tenslotte zijn we experts na veelvuldig kijken. En ook als we het niet zijn, doen we alsof.

Na kansen voor Gwenyth en Marjon was het Marjon, die na een strafcorner van Noa uit een schitterende combinatie de gelijkmaker scoorde (1-1). En toen was het over met de Reeuwijkse/Bodengravense pret: na 15 minuten werd het uit een strafcorner 2-1 voor HVW. Wie? Helaas staan er dan toch teveel mensen naast me, die het “ook even niet gezien hebben”. Sorry voor de maakster, ik moet toch maar namen en rugnummers uit het hoofd gaan leren!

HVW werd steeds sterker en dominanter en de 3-1 van Kirsten na een strafcorner was terecht en maakte de verhoudingen in het veld duidelijk: de A1 was in alle opzichten de sterkere ploeg en het snelle soepele combineren was een feest om te zien. En let wel: een 100% resultaat bij de eerste 3 strafcorners! Myrthe schoot nog eens loeihard op het doel na een indrukwekkende solo (4-1), Gwenyth had  bijna nummer 5 op haar nam, maar de keepster redde voortreffelijk.  Maar in de 28e minuut was het Eefje, die werkelijk keihard raak schoot van opzij van het doel en de ruststand op een zonder meer verdiende 5-1 bracht.

We waren tevreden in de rust en de waardering voor het spel van de meiden was unaniem positief. Objectief? Nee, dat niet, zo subjectief als het maar zijn kan, het gaat tenslotte om de mening van ouders, familie en een verslaggever, die ook alleen maar de kleur blauw herkent. Maar soms levert een gekleurde bril ook een correct beeld op. Het zou in de tweede helft niet zo gaan als 2 weken eerder, toen de A1 na een 7-1 ruststand in de tweede periode niet verder kwam dan 8-1. Nu werd het spel van de eerste helft na de pauze gewoon voortgezet en bleef het ook in de 2e 35 minuten fijn om naar te kijken. Alles klopte, er werd goed gecombineerd en in een hoog tempo gespeeld. Oké, er was weer eens kansje voor HCRB, maar Kirsten maakte uit een strafbal in de 41e minuut aan alle mogelijke Reeuwijkse illusies een einde (6-1). De rest was eigenlijk een formaliteit, maar het was nog steeds genieten aan de kant op het terras. Niet bij de strafcorners, want na die eerste drie lukte dat steeds net niet. Maar de eindstand werd door Gwenyth (keurig noem ik zo’n doelpunt) op 7-1 en door een loeihard schot van Daphne (69e minuut) op 8-1 gebracht. Zonder meer verdiend en zo blijven spelen meiden!

Ton van Rijswijk, [email protected]