JC1 hield ons lang in onzekerheid

Eigenlijk hielden de jongens van de C1 ons als publiek veel te lang in onzekerheid. En het was nog koud ook op de tribune in Leidschendam vlak tegenover “de grootste mall in Europa in wording”. Want immers tegenover het terrein van Cartouche wordt het grootste winkelcentrum van Europa gebouwd. Nee, geen winkelcentrum, maar een “beleving” aldus de architecten. Wat dat ook moge voorstellen. Maar ik dwaal af. Dat krijg je als een wedstrijd van op zich talentvolle jongens maar niet van de grond wil komen en niet hartverwarmend is. Althans in de eerste twee kwart gedeelten van de ontmoeting bij en tegen Cartouch J3.

De thuisclub stond toch onderaan en dus leek de verwachting gerechtvaardigd, dat het een “walk-over” zou worden. En een dagretour vanuit Enschede helemaal waard. Dat laatste was het tenslotte ook, want de ploeg van mijn kleinzoon ging uiteindelijk toch met een 0-3 zege en dus de punten aan de haal.

Maar voordat het zover was, moest er afgezien worden op de tribune van het prachtige complex in Leidschendam. Niet dat “onze jongens” er niet voor werkten hoor. Nee, vanaf het allereerste fluitsignaal, werd er druk gezet, zoals dat in het jargon heet. En het had al 0-1 kunnen staan als die strafcorner in de 4e minuut meteen benut was. De strafcorner in de 16eminuut bleef trouwens ook onbenut en tussendoor werden twee kansen van Cartouche door onze keeper Jim kundig uit het doel gehouden. Zo ontwikkelde zich in het eerste kwart een wedstrijd op het middenveld, waarbij van beide kanten soms slordig gespeeld werd.

Een beetje nerveus hockey eigenlijk. Waarbij de C1 wellicht (ik ben voorzichtig) de fout maakte de aanvallen te veel over rechts op te zetten, terwijl er op links meer ruimte voor een verrassing leek te zijn. Ook in het tweede kwart ontwikkelde zich hetzelfde spelbeeld. Kansen waren er wel, maar die werden niet benut. Een kans in de 10e minuut werd helaas niet benut, omdat een van onze spelers in alle gretigheid over de bal heen maaide en helaas ging de kans van Finn een fractie later maar net naast. Gelukkig miste Cartouche iets later ook een strafcorner en dus hielden beide ploegen elkaar aardig in evenwicht op het (niet verplichte) onderdeel “falen voor het doel”. 

Het moest dus van het 3e en 4e kwart komen, maar al in de 3eminuut miste de C1 twee kansen bij een strafcorner. Het duurde tot de 17e minuut in de laatste seconden van het 3e kwart dat Jan uit de zoveelste strafcorner nu wel kon scoren (0-1). Opluchting op de tribune bij de inmiddels vrijwel bevroren toeschouwers. “Nu moest HVW loskomen”, dachten we deskundig en vol hoop (vooral het laatste) bij het begin van het 4e kwart. Maar eerst was er een groene kaart voor Finn, die 2 minuten aan de kant mocht. En in de 10e minuut schoot Cartouche uit een strafcorner huizenhoog over. Nog steeds toonde onze jongens zich niet superieur, al was het jammer, dat een op zich mooie voorzet van Jeroen rakelings langs iedereen vloog. Jeroen kreeg zijn revanche toen hij in de 11e minuut na een voorzet van Tijn wel raak schoot. Dat was dus 0-2 en de opluchting was zowel van de gezichten van de spelers als van de toeschouwers af te lezen. Tenslotte werd in de 15e minuut nog eens een strafcorner gemist, maar maakte Tijn er in de 16eminuut, op de valreep dus, 0-3 van. Een eindstand, die een enigszins vertekende weergave van het wedstrijdbeeld gaf (als je niet gekeken zou hebben, zou het woord ‘walk-over” meteen gevallen zijn), maar wel overeenstemde met de stand op de ranglijst.

Terecht was er vreugde bij de JC1, het was tenslotte toch maar 3-0 geworden na de teleurstelling van een week eerder tegen Berkel Rodenrijs. Een mooie tweede plaats ligt voor onze jongens binnen handbereik. Maar dan moet er wel voor geknokt blijven worden! En zo gespeeld worden (en vooral gelopen!), dat er ruimtes ontstaan. Het creëren van ruimte, dat gebeurde in Leidschendam te weinig.

Ton van Rijswijk