MA1: waar was het heilige vuur?

Als verslaggever kun je wel eens pech hebben. Omdat je vanwege de agenda, die ook het leven van een pensionado behoorlijk beheerst, wel eens keuzes moet maken, die verkeerd uitpakken. Ik bedoel: ik kan niet altijd beide  wedstrijden van mijn kleinkinderen (MA1 en JD1) bijwonen. Zo moest ik vorige week kiezen voor de JD1 bij Ypenburg, speelde de ploeg niet op de toppen van z’n kunnen, verloor met 1-0 en later op de dag won de MA1 glorieus met 7-1. En die zag ik dus niet winnen. Dit weekend koos ik voor de A1 en mistte dus de 9-0 overwinning van de D1……..Pech dus, want als verslaggever wil je natuurlijk graag je favoriete ploeg zien winnen. Maar goed, ook op latere leeftijd kun je niet alles hebben in het leven.

Maar de verwachtingen waren natuurlijk hoog gespannen na die 7-1 van een week eerder. Enne….de meiden van A1 leken die verwachtingen ook helemaal te gaan waar maken, want na een mislukte strafcorner van Derby, ging de ploeg “erop en er overheen”. Meteen in de aanval, zo bijvoorbeeld haalde Gwenneth een bal net voor de achterlijn weg, speelde zichzelf fabelachtig mooi (en technisch fraai) helemaal vrij en scoorde met een backhand (1-0). Dat was in de 3e minuut! Dus: het moest wel heel raar lopen als dit nog fout zou gaan.

Maar het ging fout, er kwamen ook kansjes voor Derby, dat niet bij de pakken neer ging zitten en niets voelde voor een Naaldwijkse “walk over”. Een mooie Dordtse aanval leverde de 1-1 op in de 13e minuut. Het was meteen de ommekeer in deze wedstrijd, want na de zo hoopvolle opening, vocht de A1 meer tegen zichzelf dan tegen de bezoekende ploeg. Die nog voor rust 4 strafcorners mocht nemen, waarvan de vijfde goed door onze keepster tegen werd gehouden, maar toch ongelukkig door schoot, wat een 1-2 stand bij rust opleverde.

Bedrukte gezichten van de A1-meiden in de bestuurskamer tijdens de bespreking in de rust. We zagen het wel, maar hoorden er niets van. Dus zullen we nooit weten welke wijze teksten daar over de hoofden werden uitgesproken. En vanzelfsprekend hoopten we op een “herboren’ A1 in de tweede helft. Helaas, de veelbelovende 1e kans na 5 minuten, ging net naast en daarna was het ook meteen weer over met de “wederopstanding”. We stonden erbij en keken ernaar. Moesten vaststellen, dat de MA1 gewoon een offday had en Derby eigenlijk steeds beter ging hockeyen. De ploeg uit Dordrecht liet juist die dingen zien, waar “onze” ploeg normaal gesproken zo goed in is: vechtlust en scherpte. Het laatste ontbrak steeds meer en dan neemt het eerste ook steeds duidelijker af. Er werd bij vlagen echt onzuiver geplaatst en daar wisten de meiden aan de overkant wel raad mee: ze anticipeerden bij herhaling en onderschepten steeds meer, hetgeen de moed bij onze A1 niet deed toenemen. Oh ja, er waren nog wel kansjes te noteren, zoals die bal, die in de 10e minuut rakelings voorlangs ging en de fraaie actie van Eefje een minuut later, die helaas ook vlak voor de keeper onderbroken werd. Dat overkwam haar iets later, toen het “heilige vuur” zich heel even (maar echt heel even hoor) leek te herstellen, maar ook dit was slechts bijna een doelpunt. En “bijna” telt helaas niet mee, in geen enkele sport.

Het werd nog moeilijker toen Derby in de 21e minuut van de tweede helft, na wat gerommel aan beide kanten, alsnog 1-3 scoorde en daarna zag je de moed, het heilige vuur, de opperste strijdlust helemaal verdwijnen. En moesten we, en dat doen supporters nu eenmaal niet graag, in alle eerlijkheid vaststellen, dat “het er niet meer in zat”, “dat het er niet meer van zou komen” en meer van dat soort wanhopige uitspraken. Zelfs “het kampioenschap kunnen ze nu wel vergeten”. Dat laatste mag overigens beschouwd worden als een voorbarige constatering, die ik niet deel. Volgens mij kan deze A1-ploeg veel beter en dat gaan ze ook in de komende wedstrijden laten zien. Zeker weten!

Ton van Rijswijk, [email protected]